ஸ்ரீ பார்த்தசாரதி சபா நாடகத்தில் நடித்த அனுபவம்...!!!

எச்சரிக்கை:

நாடகத்தில் நடித்திருக்கிறேன்னவுடனே, எஸ்.வி.சேகர் அல்லது கிரேஸி மோகன் ரேஞ்சுலே நினைச்சிக்காதீங்க. நான் சொல்ல வந்தது படிக்கும்போது பள்ளியின் ஆண்டு விழாவில்
நடித்ததைப் பற்றிதான். எங்க பள்ளியின் விழாக்களெல்லாம் சென்னை திருவல்லிக்கேணியில் இருந்த ஸ்ரீ பார்த்தசாரதி சபா வளாகத்தில்தான் நடத்துவார்கள்.

*****

ஐந்தாவது படிக்கும்போது ஒரு நாள் ரொம்ப வற்புறுத்தி என்னையும் ஒரு நாடகத்துலே நடிக்கச் சொன்னாங்க. எல்லாருக்குமே மிகவும் தெரிந்த வசனங்களைக் கொண்ட ‘வீர பாண்டிய கட்டபொம்மன்' நாடகம்தான். ஆரம்பத்திலிருந்தே எனக்கு சந்தேகமா இருந்தது, நம்ம பர்சனாலிட்டிக்கு க.பொ வேடம் சரியாயிருக்குமான்னு. இருந்தாலும் பரவாயில்லே ஒத்துக்கிடலாம்னு பாத்தா அந்த வேடம் எனக்கில்லேன்னுட்டாங்க. அட்லீஸ்ட் ஜாக்சன் துரை வேடமாவது கிடைக்கும்னு நம்பிக்கையோடு இருந்த எனக்கு அவர்கள் கொடுத்ததோ ஒரு காவலாளி வேடம்.


ஜா.துரை உக்காந்திருக்கும்போது, நான் அங்கே வந்து - அவரை வணங்கி, வாழ்க வாழ்க அப்படின்னெல்லாம் சொல்லிட்டு, க.பொ வந்திருக்காக - அப்படின்னு ஒரு வசனம்
சொல்லிட்டு, நாடகம் முடியறவரை ஒரு ஓரத்துலே போய் நின்னுடணும். சரி இதுவும் ஒரு முக்கியமான வேடம்தான்னு மனசை தேத்திக்கிட்டேன். எப்படி முக்கியம்னு கேட்டீங்கன்னா,
நான் (காவலாளி) மட்டும் இல்லேன்னா க.பொ வந்திருக்கிற விஷயமே ஜா.துரைக்குத் தெரியாதே. அப்புறம் சரித்திரப்புகழ் பெற்ற அந்த சந்திப்பே நடக்காமேயே போயிருக்குமே.
இதைவிட முக்கியமான விஷயம் என்னன்னா, இப்படி துக்கடா வேடத்தில் நடிக்க ஆரம்பிச்சாதான், அப்படியே பிக்கப் ஆகி, தொலைக்காட்சி, சினிமா, அரசியல்னு படிப்படியா
முன்னேறி, முதலமைச்சர் பதவி வரைக்கும் போகமுடியும்னு அப்பவே எனக்கு தோணிப்போச்சு. ஒருவழியா ஆசிரியைகிட்டே போய் ‘ஓகே' சொல்ல தயாரானேன்.


இவ்வளவிற்குப் பிறகும் எனக்கு இன்னொரு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. துரையா நடிக்க இருந்தது ஒரு பொண்ணு. நூத்துக்கணக்கான பேர் முன்னால் போய் ஒரு பொண்ணை நாம
வணங்குவதா, அப்புறம் எதிர்காலத்துலே சுயசரிதை எழுதும்போது இதை அப்படியே வெளிப்படையா எழுதமுடியுமான்னெல்லாம் என் மனசுக்குள்ளே ஆயிரமாயிரம் கேள்விகள் பிறந்தன. பிறகு அந்த காவலாளி வேடத்திற்கும் போட்டி அதிகரிக்குதுன்னு கேள்விப்பட்டதால், நானே பண்றேன்னு பெரியமனசோடு ஒத்துக்கிட்டேன்.


அதோட பிரச்சினை முடிஞ்சுதான்னு கேக்காதீங்க. இதுவரை சொன்னதைவிட பெரிய்ய பிரச்சினை ஒண்ணு காத்திருந்தது. அது என்னன்னா - காவலாளியோட உடை. அந்த காலத்து
காவலாளிகளெல்லாம் சட்டை, ட்ராயர் போடமாட்டாங்களாமே... அதனால் எனக்கும் ஒரு கவுன் மாதிரி ஏதோ ஒண்ணு கொடுத்துட்டாங்க. சரி வரலாற்றுலே இடம்பெறணும்னா என்ன
வேணா செய்யத் தயாரா இருக்கணும்னு முடிவு பண்ணி, அவங்க சொன்ன எல்லாத்துக்கும் தலையாட்டிவிட்டு, அந்த நாடகத்தில் வெற்றிகரமாக நடித்துக் கொடுத்தேன்.


அந்த ஒரே ஒரு வசனம் பேசினப்பிறகு, சபையில் ஒரு ஓரத்திலிருந்து பலத்த கைதட்டல். இன்னுமா இந்த ஜனங்க நம்மளை நம்பறாங்கன்னு கண்ணீருடன் திரும்பிப் பாத்தா, அது வேறே யாருமில்ல, என் பெற்றோர்கள்தான். நான் நாடக அரங்கேற்றம் பண்ணி வெற்றிகரமா முதல் வசனம் பேசினதுலே உணர்ச்சி வசப்பட்டு கை தட்டிட்டாங்க. இப்படியாக ஒரு வழியா அந்த நாடகம் முடிஞ்சுது.


எந்த வேலையை செய்தாலும், feedback கேட்டு நம்மை முன்னேத்திக்கணும்னு சொன்னதாலே, நண்பர்கள்கிட்டே - நம்ம நடிப்பு எப்படி இருந்ததுன்னு கேட்டதுக்கு என்மேலே அபாண்டமான குற்றச்சாட்டு ஒண்ணு சொன்னாங்க. அது என்னன்னா - அந்த நாடகத்திலே நான் கண்மூடித்தனமா நடிச்சிருக்கேனாம்.


மேடையில் நடிக்கும்போது ‘பளீர்'னு விளக்குகள் போட்டு கண்கூசறா மாதிரி இருந்ததாலே, 'வேல்' பிடிச்சிக்கிட்டு சும்மாதானே நிக்கறோம்னு, கொஞ்ச நேரம் கண்ணை மூடிக்கிட்டு
நின்னுக்கிட்டிருந்தேன். என் மேல் இருந்த பாசத்திலே, பயபுள்ளைக அதைக்கூட உன்னிப்பா கவனிச்சி என்னை விமர்சனம் செய்து ஓட்டிக்கிட்டிருந்தானுவ.


*****


இப்படி திரும்பினா போட்டோ, அப்படி திரும்பினா போட்டோன்னெல்லாம் இப்போ எடுத்திட்டிருக்கிற மாதிரி அப்போ நினைச்சி பாக்க முடியுமா? அதனால், நான் நடிச்சதுக்கு ஆதாரமா எந்த போட்டோவும் என்கிட்டே இல்லே. அதைவிட, அந்த பார்த்தசாரதி சபா கட்டிடமே இப்போ இல்லே. சில வருடங்களுக்கு முன்னால், அதை இடிச்சி அந்த இடத்திலே அடுக்கு மாடி வீடுகள் கட்டிட்டாங்க.

*****