முதன்முதலில் வேலைக்காக சென்னை வந்தபோது!!!

சென்னை எழும்பூரில் வந்து இறங்கிய அந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. நான் புகைவண்டியில் தனியாக வருவது அதுதான் முதல் தடவை. அதுவும் சென்னைக்கு தனியாக வருவதால், வீட்டில் எல்லாருக்கும் கவலை. சென்னையில் அன்றைய தேதிக்கு எனக்கு யாரையும் தெரியாது. ஆனாலும், புதிதாகக் கிடைத்திருக்கும் வேலைக்குப் போகவேண்டுமே - அதனால் ஒரு பெரிய பயணத்தை மேற்கொண்டு சென்னை வந்து சேர்ந்தேன்.

அதற்கு முதல் நாள் இரவு புகைவண்டிக்குக் கிளம்பும்போது, தந்தை வழக்கம்போல் கொஞ்சமே பேசினார் - ராத்திரி தூங்கும்போது வீடு உள்ளேயிருந்து பூட்டிக்கோ. அப்பப்போ போன் பண்ணு. அவ்வளவுதான். அம்மாதான் தொடர்ந்து பேசிக்கிட்டே இருந்தாங்க - வேளா வேளைக்கு சாப்பிடுப்பா. போர்ன்விடா வாங்கி வெச்சுக்கோ. ராத்திரி ரொம்ப நேரம் டிவி பாக்கறதுக்கு கண் முழிக்காதே - அப்படி இப்படின்னு.

சரி. முன்னாடியே சொன்னா மாதிரி எழும்பூர்லே வந்து இறங்கியாச்சு. சென்னையில் ஆட்டோவிலெல்லாம் போகாதேன்னு ஊர்லே படிச்சி படிச்சி சொல்லியிருந்ததாலே, பேருந்துக்காக கொஞ்ச நேரம் காத்திருந்து அதிலேயே திருவல்லிக்கேணி போய் சேர்ந்தேன். போகவேண்டிய வீட்டு விலாசம், அதற்கான வழி எல்லாம் ஏற்கனவே பலமுறை சொல்லப்பட்டிருந்ததால், யாரிடமும் கேட்காமல் நேரே அங்கே போயாச்சு.

எப்பவும் குடும்பத்துடனே இருந்து பழக்கப்பட்டதால், தனித்து விடப்பட்ட அரை நாளிலேயே வாழ்க்கை வெறுத்துப் போனது. மனம் விட்டு பேச யாருமில்லை. தனிமை பயங்கரமாக போர் அடித்தது. இன்னும் கொஞ்ச நாளைக்கு இப்படித்தான். அதன் பிறகு, அம்மா அப்பா இங்கே வந்துட்டாங்கன்னா, எல்லா பிரச்சினையும் தீர்ந்துடும்னு மனசை தேத்திண்டு அடுத்த நாள் வேலைக்குப் போய் சேர்ந்தாச்சு.

சரி. இவ்ளோ சொன்னேனே, எங்க ஊர் எதுன்னு சொல்லவேயில்லையே? சென்னைதான். வேலைக்கு சேரணும்னு அலைபேசியில் தகவல் வந்தபோது நாங்கெல்லாம் ஒரு உறவினர் வீட்டு கல்யாணத்துக்காக பெங்களூர்லே இருந்தோம். குடும்பமே அடுத்த 10 நாட்களுக்கு மைசூர் டூர்லாம் போக, நான் மட்டும் வேலைக்காக சென்னை வந்து சேர்ந்தேன்.

இதுதான் கதையின் முதல் பாகம். மீதி கதை அடுத்த பாகத்தில்....

பின் - 1: இது என் சொந்தக்கதை இல்லீங்க. கற்பனைக் கதைதான். இன்னிக்கு வேறொரு பயணக்கட்டுரை பார்த்தபிறகு தோன்றியதுதான் இந்த கதை.

பின் - 2: அடுத்த பாகமெல்லாம் இல்லை. அது சும்மா நானும் 'தொடரும்' போட்டிருக்கேன்றதுக்காக.