நான் எடுக்கலே.. நான் எடுக்கலே - அரைபக்கக் கதை

ஒரு வாரமாயிடுச்சு அந்த பெரியவர் இந்த வீட்டுக்கு வந்து. தனியாக இருக்கும் எனக்கு கூடமாட எல்லா வேலையிலும் ஒத்தாசையாக இருந்தாலும், தன் பேரைக்கூட சொல்லாமல் அமைதியாக இருக்கிறார். முதல் நாள், அவரது ஊர், பேர், ஏதாவது பிரச்சினையா - என்று ஏகப்பட்ட கேள்விகள் கேட்டாலும் - அவரிடமிருந்து பதில் ஒன்றுமில்லை. அவராக வாய் திறந்து பேசட்டும் என்று நான் விட்டுவிட்டேன்.


' நான் எடுக்கலே.. நான் எடுக்கலே.' என்று தொடர்ச்சியாக சொல்லிக்கொண்டு போன வாரம் கோயில் வாசலில் உட்கார்ந்திருந்த அந்த பெரியவரைப் பார்த்தபோது எனக்குப் பாவமாக இருந்தது. பல நாட்களாய் மழிக்கப்படாத தாடியுடன் எங்கேயோ வெற்றுப்பார்வை பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்த அவர், ' நான் எடுக்கலே'யைத் தவிர வேறெதுவும் பேசத்தயாராக இல்லை.


அவரை அப்படியே விட்டுவிட மனமில்லாமல், நான் தனியாக இருக்கும் இந்த அறைக்கு கூட்டிவந்துவிட்டேன். முதல் நாள் சும்மா உட்கார்ந்திருந்த அவர், அடுத்த நாளிலிருந்து வீட்டுவேலை செய்ய ஆரம்பித்துவிட்டார் - ஆனால், எதுவும் பேசாமல். கேட்ட கேள்விகளுக்குக்கூட பதிலில்லை.


ஒரு வாரம் கழித்து இன்று பளிச்சென்று தாடியை மழித்துக்கொண்டு, குளித்து கோவிலுக்குப் போய் வந்த அவர், வழக்கம்போல் ஒன்றும் பேசாமல் விபூதியை என்முன் நீட்டினார். நானும் எதுவும் பேசாமல் அதை எடுத்துக்கொண்டவுடன், சமைப்பதற்கு நகர்ந்து சென்று விட்டார்.


அலுவலகத்திற்கு நேரமாகிவிட்டது. என் மணிபர்ஸைக் காணவில்லை. என் கால்சட்டையை துவைக்க எடுக்கும்போது பர்ஸை வேறெங்கும் வைத்துவிட்டாரா?... "அண்ணாச்சி, என் பர்ஸை பாத்தீங்களா?.. இங்கேதான் இருந்துச்சு...."


அன்று மாலையிலிருந்து அந்தப் பெரியவரைக் காணவில்லை.