தங்கமணிக்கு ரங்கமணியின் பயந்த கடிதம்!!!

அன்புள்ள தங்கமணி!


நலம். நாடலும் அஃதே!


கவனச் சிதறலுக்கு இடம் கொடாதிருக்கும் பொருட்டு நீ செய்த வாழைக்காய் பஜ்ஜியையும், கெட்டி சட்னியையும் தவிர்த்து இதை எழுதுகிறேன்.


தங்களின் சமையல் புளி(ப்பு) குழம்பாக இருந்தபோதிலிருந்து சாப்பிட்டுத் தொலைக்கவில்லை! மெள்ள நகர்ந்து, வேகமெடுத்து விருந்து மழையாகப் பொழியும் இன்னேரம், உங்களது சமையலை வேறு வழியில்லாமல் சாப்பிட்டு வருகிறேன்.


அவ்வப்போது எனது கருத்துக்களை நேரடியாகவும், குத்திக்காட்டியும், கொட்டிக் காட்டியும் தெரிவித்து வருகிறேன். இருப்பினும் தற்போது ஒரு கடிதம் - அதுவும் பயந்த கடிதம் எழுதும் நிர்பந்தம் ஏன் வந்தது? சொல்கிறேன். மேலே படியுங்கள்.


மேலே என்றால் என் தலை மேல் அல்ல, பதிவின் கீழே!!!


நேற்றுப் பார்த்த தொலைக்காட்சி சமைத்துப்பார் நிகழ்ச்சி. அதில் ஓரன்பர் குறிப்பிட்டார். 50%க்கும் மேல், காரக்குழம்பில் காரம் இருந்தால் உடல் நலக்குறைவு ஏற்படுமென்று!


ஆம். தங்கமணி! அது மட்டுமல்ல! இந்த சமைப்பது என்பது ஒண்ணாம் நெம்பர் கெடுதலான பழக்கம். எந்தப் பழக்கமும் கெட்ட பழக்கம் அல்ல என்பது எனது சித்தாந்தம். ஆனால் எப்பழக்கத்திற்கும் நாம் அடிமையாகிவிடக் கூடாது என்பதிலும் உறுதியாய் இருப்பேன்.


ஆனால் நீங்கள் சமையல் என்னும் பழக்கத்துக்கு அடிமையாகிவிடக் கூடாது என்பது எனது வேண்டுகோள்.


உங்களுடைய இந்த வயது சம்பாதிக்க வேண்டிய வயது. குடும்பத்தில் அக்கறை மிகக் காட்ட வேண்டிய வயது. தொழிலில் வெறியாய் முன்னுக்கு வருவதையே நினைத்து அதற்கான முயற்சியில் முழு மூச்சாக இயங்க வேண்டிய வயது.


உங்களுடைய உண்மையான ஓய்வு வேளையில், எப்போதாவது குழம்பு, ரசம் மற்ற எல்லா ஐட்டங்களையும் செய்யுங்கள். நல்ல வெளி நாட்டு ஐட்டங்களையும் நாடுங்கள். உங்கள் திறமை அசாத்தியமானது. நிச்சயம் ஜெயிப்பீர்கள். இன்னொரு நல்ல சமையல்காரியாகவும்கூட வரமுடியும். (மல்லிகா பத்ரிநாத் அல்லது ரேவதி ஷண்முகம் அமெரிக்கா வரும்போது உங்களுக்குத் தகவல் சொல்கிறேன். அறிமுகப் படுத்தியும் வைக்கிறேன்.)


சமையலுலகம் ஒரு மிரேஜ். சில சாப்பாட்டு ராமன்கள் இருப்பார்கள். ஒருத்தன் வெந்நீர் வைத்தாலும் அவனை ஓஹோ என்று புகழுவார்கள். அவன் சொதப்பினால், தங்கள் பசிக்கு அடுத்த உணவகத்தைத் தேடிப் போய் விடுவார்கள். அதைப் போல எல்லா வீட்டிலும் கொம்புசீவிகள் நிறையப் பேர் இருக்கிறார்கள். நான் முதன் முதலில் உப்புமா சாப்பிட்ட போதே வடகரை வேலன் இதுபற்றி என்னை எச்சரித்தார்.


சில கேள்விகளை நீங்களே கேட்டுக் கொள்ளுங்கள்.


1) காலையில் எழுந்தது முதல் இன்று என்ன சமைப்பது? தொட்டுக் கொள்ள என்ன செய்வது என்ற சிந்தனையுடனே இருக்கிறீர்களா?


2) எத்தனை பேர் நமது ரெசிப்பீயைக் கேட்டு வாங்குகிறார்கள் என அறியும் ஆர்வத்தோடேயே இருக்கிறீர்களா?


3) தூங்கும் நேரம் நீங்கலாக மற்ற அனைத்து நேரமும் சமையலறையிலேயே இருக்க வேண்டுமென்று நினைக்கிறீர்களா?


4) குடும்பத்தோடு ஆற அமர்ந்து பொழுதைக் கழிக்க முன்பு போல முடியவில்லையா?


5) புதுசு புதுசா ஐட்டங்களைக் கற்றுக்கொள்ளப் போகிறோம் எனக் காலை முதல் இரவு வரை துடிப்பாயிருக்கிறதா?


இந்தக் கேள்விகளுக்கெல்லாம் மனச் சான்றின் படி பதில் சொல்லிப் பாருங்கள். உங்களுக்கே தெரியும் நீங்கள் எங்கே போகிறீர்கள் என்பது.


இரவில் நெடு நேரம் உங்களை சமையலறையில் காண முடிகிறது.


(“அப்ப நீ மட்டும் அர்த்த ராத்திரியில் சமையலறையில் என்ன செய்கிறாய்?” என்கிறீர்களா? உரிய பதில் இல்லை. இருந்தாலும் சொல்ல முடியாது.)


இரவு என்பது இறைவன் கொடுத்த வரம். இளைஞியான உங்கள் குடும்பத்துக்குத்தான் அந்த நேரம் சொந்த நேரமே தவிர unproductive, un remunerative, time consuming, tiresome, lengthy and tedious மேட்டரல்ல.


பகல் பூராவும் சின்னப்பாப்பாவின் பின்னே ஓடிவிட்டு நேரம் கெட்ட நேரத்தில் சாப்பிட்டுவிட்டு இரவிலும் இந்த சமையலறையில் நடமாடுவது நியாயமா?


எனக்குத் தெரிந்து சமையலறையில் மோர் கலந்துகொண்டிருந்த எவனோ ஒருத்தன் சமையலின் நெளிவு சுளிவுகளைத் தெரிந்துகொண்டு, இப்போது நியூயார்க் பீச்சில் நீர்மோர் விற்றுக்கொண்டிருக்கிறான்.


ஒரு பெண் தேவதையைக் குழந்தையாயும் பெற்றிருக்கிறீர்கள். அவளுக்கு உன்னதமான கல்வி அளிக்க வேண்டுமல்லவா? தலை சிறந்த முதல் நிலை அதிகாரியாக அவள் ஆனால் எவ்வளவு நன்றாயிருக்கும்?


வெளிநாட்டில் படித்துப் பணிபுரிந்தால் எப்படியிருக்கும்? அதற்காக உழையுங்கள்.


அவ்வப்போது சமையல் செய்யுங்கள். அதிகமா சமைப்பவர்களைச் சில வகைகளில் எளிதாகப் பிரிக்கலாம்.


வேறு எந்தப் பொழுதுபோக்கும் இல்லாதவர்கள்.. .. .. சமைக்க கேஸும், சாப்பிட என்னை மாதிரி ஒரு இ.வாவும் கிடைத்தால் சர்வ சதா காலமும் எதையாவது சமைத்துக்கொண்டே இருப்பார்கள்.


சமைப்பதைத் தவிர வேறு வேலை இல்லாதவர்கள். எதையாவது சமைக்கா விட்டால்… (சரி வேண்டாம்.)


இன்னும் சிலர் உணவகத்திலேயே பணிபுரிபவர்கள்... இவர்களுக்கு கரண்டியும், ஸ்பூனும் ஒரு வரமாக இருந்து கொஞ்ச காலத்துக்குப் பின் சாபமாக மாறியிருக்கும். அவர்கள் தங்களின் சுயத்தை முழுதும் இழந்துவிடாதிருக்க என்னேரமும் எதையாவது சமைத்துக் கொண்டே இருப்பார்கள்.

இன்னும் சிலர் பலவித மன நெகிழ்வுகளுக்கு ஆளானவர்கள். தங்களை மற்றவர்கள் கேவலமாக திட்ட வேண்டும் என விரும்புவார்கள். ஏன் காரக்குழம்புக்கு மிளகாய்ப்பொடி தொட்டுக்கொள்ள வேண்டும் எனவும் விரும்புவார்கள்.

இன்னும் சிலர் மேல்தட்டு சமையல்காரர்கள்.

இன்னும் சிலர் என்னை மாதிரி. பரபரப்பில்லாமல் ஓய்வு நேரம் கிடைக்கும்போது ஒரு Maggi.
When time warrants we wear an entirely different mask. இது ஒரு விளையாட்டு மாதிரி. வேடிக்கை பார்க்கிற feeling! சமைப்பதைவிட சமையல்காரனை அவதானிப்பவர்கள்.

Kindly be a balanced man. Don’t get excited!

எல்லாருக்குமே தான் தொப்பையும் தொந்தியுமாக இருக்க வேண்டுமென்ற உந்துதல் இருக்கும். குழந்தைகள் தேவையில்லாமல் அழுவதும் குமரிகள் அங்கங்கள் பிதுங்க ஆடை அணிவதும் தொப்புள் தெரியச் சேலை கட்டுவதும் எதற்காக என்று நினக்கிறீர்கள்? Exhibitionism என்கிற ஒருவிதமான phobiaவின் லேசான வெளிப்படுதான் இவை.

தாமஸ் ஹார்டி சொன்னது போல “far from the madding crowd” ஆக இருக்க வேண்டாமா நீங்கள்?
ஒரு முறை சர்வர் சுந்தரத்திடம் கேட்டேன்.

“ஐயா! இட்லியும், தோசையும் இவ்வளவு சூடா கொடுக்கிறீர்கள். காபி ஆற்றியும் கொடுக்கிறீர்கள்.. நீங்கள் ஏன் ஒரு உணவகம் ஆரம்பித்து அதில் சமைத்துக் கொண்டேயிருக்கக்கூடாது?”

“அதிகம் டிப்ஸ் கிடைக்காத உணவக சர்வர் தனது இல்லக் கிழத்தியை வைத்து உப்புமா கிண்டும் பணி செய்தமையை ஞான் செய்ய விரும்பவில்லை” என்றார்.

கடும் சினம் வந்தது எனக்கு. முதல் முறையாகக் கடுமையான வார்த்தைகளால் அவரைக் கடிந்துவிட்டுக் காப்பி குவளையைப் பாதியிலேயே வைத்துவிட்டு எழுந்து வந்துவிட்டேன்.
அன்றிலிருந்து 4 நாட்களாய் அவருடன் பேசுவதைத் தவிர்த்தும் விட்டேன்.

தங்கமணி! மீண்டும் சொல்கிறேன். மயக்கத்திலிருந்து உடனடியாக மீளுங்கள். நல்லா தொப்பை வருவதைத் தவிர வேறெந்த முன்னேற்றத்துக்குக் கிஞ்சித்தும் வழிகாட்டாத உலகம் சமையல் உலகம்!

பின் - 1: இந்த ஐடியா கொடுத்த எல்லோருக்கும், குறிப்பாக வடகரை வேலனுக்கும் நன்றி... நன்றி... நன்றி...