சஹானாவும் நானும் (அபியும் நானும் effect)

சில வருடங்களுக்கு முன், எங்க வீட்டுக்கு ஊர்லேந்து உறவினர் ஒருத்தர் வருவாரு. அப்போ அவரோட பொண்ணுக்கு 2-3 வயசிருக்கும். எப்பவும் தன் பொண்ணு புராணமே பாடிக்கொண்டிருப்பார். அவ இப்படி பண்றா, அப்படி பேசறா, அவளுக்கு எங்க வீட்டு தொலைபேசி எண் தெரியும், ரைம்ஸ் சொல்றா - இப்படி. நாங்கல்லாம் (நான், என் சகோதரன்) வந்துட்டான்யா வந்துட்டான்யா - இப்போ அந்த பொண்ணோட லேட்டஸ்ட் கதையை சொல்வாரு பாருன்னு கலாட்டால்லாம் செய்திருக்கிறோம்.

இப்போ காலச்சக்கரம் சுத்தி 2009க்கு வந்துடுச்சு.

கடந்த காலத்துலே நான் மத்தவங்களை கலாய்ச்சதால், கொஞ்சம் கவனமா இருக்கலாம் - சஹானாவைப் பற்றி யார்கிட்டேயும் ப்ளேட் போடக்கூடாது என்று நினைத்தாலும், பேச்சு எங்கெங்கோ சுற்றி சஹானாவில் வந்து முடிந்துவிடும். இங்கே ஊரில் தனியாக இருப்பதும் ஒரு காரணம். இந்தியாவில் யார் வீட்டுக்கு தொலைபேசினாலும் - சஹானா என்ன பண்றா, புதுசா என்ன பேசறான்னு கேட்பதால், நாங்களும் சொல்றதுக்கு ஒரு லிஸ்டே நினைவில் வைத்திருப்போம்.

இங்கே கட் பண்றோம். அடுத்த சீன்.

இந்த ஊருக்கு வந்து முதல் ஒன்றரை வருடங்களுக்கு ஒரு நாள் கூட மட்டமே போடாத நிலையில் ஒரு தடவை போய் எங்க தலயிடம் கேட்டேன் - “ரெண்டு நாள் லீவ் வேணும்”. அவர் - “தாராளமா எடுத்துக்கப்பா. எங்கேயாவது வெகேஷன் போறியா?”. நான் - “இல்லே. இங்கேயேதான் இருப்பேன்”. அவர் - “எதுக்கு லீவ்”. நான் - “சஹானா முதல் தடவையா ஸ்கூலுக்குப் போறா. எனக்கு பயமா இருக்கு”.

வீட்லே பேசறது ஆங்கிலம் இல்லேன்ங்கறதால், முதல் தடவையா பள்ளிக்குப் போய் இவ ஒழுங்கா பேசணுமே. பேசலேன்னாக்கூட பரவாயில்லை. ‘மத்த' விஷயங்களுக்கு வாய் விட்டு மிஸ்ஸை கேட்டு, அவங்களுக்குப் புரிஞ்சு இவளை ஓய்வறைக்கு கூட்டிப் போகணுமே, அப்படி போகறதுக்குள்ளே ஏதாவது விபத்து ஆயிட்டா கஷ்டமாச்சே - இப்படியெல்லாம் எங்க கவலை.

மேனேஜரும் வாய் விட்டு சிரிச்சி, சரி சரி, லீவ் போடு என்று அனுமதி கொடுக்க, நாங்க தம்பதி சமேதராய் பள்ளிக்குப் போய் - சஹானாக்கு சில அறிவுரைகள், மிஸ்ஸுக்கு சில வார்த்தைகள்னு எல்லாம் சொல்லிவிட்டு வீட்டுக்கு வந்து டென்ஷனாய் உட்கார்ந்திருந்தோம். ஊருக்கெல்லாம் தொலைபேசி - இவ ஸ்கூலுக்குப் போயிட்டா, நாந்தான் ஆபீஸ் மட்டம் போட்டுட்டு வீட்லே உக்காந்திருக்கேன்னு சொன்னேன்.

அவ்ளோ டென்ஷனா நாங்க இருந்தாலும், இவ ஸ்கூல்லேந்து வந்து ‘Kristen is my best buddy', 'Danish is my best friend' அப்படின்னு சொன்னா. நானும் ரெண்டு நாளுக்கப்புறம் ஒழுங்கா ஆபீஸ் போக ஆரம்பிச்சேன்.

மறுபடியும் கட் பண்றோம். அடுத்த சீன்.

அபியும் நானும் விமர்சனம் எழுதும்போது யாரோ ஒருத்தர் எழுதியிருந்தாரு - “முன்னே பின்னே தெரியாத யாரோ ஒருத்தர்கிட்டே பிரகாஷ்ராஜ் தன் கதையை இப்படி சொல்வாரா?”. வெளியூர்லே இருக்கறதால் எனக்கும் இதே மாதிரி ஆயிருக்கிறது.

தங்ஸ் ஜிம்முக்கு போய்விட நான் சஹானாவை பக்கத்தில் இருக்கும் பூங்காவிற்கு கூட்டிப்போவேன். கோடை காலத்துக்கு இந்தியாவிலிருந்து வந்திருக்கும் சில பெரிசுகள், பேச்சுத்துணைக்கு அமெரிக்காவில் ஆள் கிடைக்குமான்னு பார்த்துக் கொண்டே இருப்பதால், தயங்கித்தயங்கி பக்கத்தில் வந்து - நீங்க இந்தியாவா?ன்னு முதல் கொக்கி போடுவாங்க. அப்புறம் அந்த கொக்கியே பிரகாஷ்ராஜ் போடறா மாதிரி மொக்கையா மாறிடும்.

இப்போ கடைசி சீன்.

சஹானா கல்யாணம் செய்து கொண்டு போய்விட்டால், நாம தனியா என்ன பண்றது? - அப்படின்னு இந்த படம் பாக்கறதுக்கு முன்னாடியே நாங்க பேசிக்குவோம். அதுக்கான பதிலை இந்த படம் பாத்தபிறகு தங்கமணி சொன்னாங்க. - எங்கே வேணா வாக்கிங் போங்க - யாருக்கு வேணா மொக்கை போடுங்க. ஆனா மொக்கை போட்டுட்டு அவரை அங்கேயே விட்டுட்டு வந்துடுங்க. பிரகாஷ்ராஜ் மாதிரி தினமும் காபி சாப்பிட வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வந்துடாதீங்க.

பிகு: பாரம்பரியமிக்க தமிழ்நாட்டுக் கலாச்சாரத்துக்கு ஏத்தபடி - பூச்சாண்டியில் இந்த 200வது பதிவை - சஹானாவுக்கு டெடிகேட் பண்றேன்... அவ்வ்வ்...