இனிமே எந்த ஆயாவுக்கும் ஹாய் சொல்லமாட்டேன்!!!

வருடத்தில் ஒரு நான்கைந்து தடவையாவது நடைப்பயிற்சிக்குப் போறேன்னு கிளம்பறது வழக்கம். ஒரு வாரம் வரைக்கும் போகும் அந்த பயிற்சி மெதுவாக அப்படியே மறக்கப்பட்டுவிடும். அப்படி போன மாதம் ஒரு வாரம் விடியற்காலையில்
நடந்தபோது, தினமும் பார்த்த ஒரு ஆயாவைப் பற்றிய பதிவுதான் இது.

அந்த ஆயா, காலை 6.30 மணிக்கெல்லாம் சுறுசுறுப்பாக எழுந்து வேலைக்கு செல்வதற்காக பேருந்து நிலையத்தில் பேருந்துக்காக நின்றுகொண்டிருப்பார். ஒரு கையில் காபி கோப்பை. காதல் தேசம் படத்தில் ஒரு பாட்டில் வினீத்தும் அப்பாஸும் ஆவி பறக்க காபி குடிப்பார்களே, அந்த மாதிரி இந்த ஆயா கையில் இருக்கும் சாயா (காபி?) கப்பிலிருந்து ஆவி பறந்துகொண்டிருக்கும்.

சுமார் 60 வயசுக்கு மேலிருக்கும் அந்த ஆயாவை பார்க்கும்போதெல்லாம், எங்க பாட்டி ஞாபகம் வந்துவிடும். நடந்துகொண்டே கொசுவத்தி சுத்திவிட்டாலும், கால்கள் மட்டும் தன்னிச்சையாக சரியான பாதையில் போய், மறுபடியும் சரியாக எங்க வீட்டுக்கே வந்து விட்டுவிடும். வீட்டுக்கு வந்த பிறகுதான் சுயநினைவு திரும்பி, கொசுவத்தியை ஆஃப் செய்வது வழக்கம்.



ச்சின்ன வயசில் (எங்க ச்சின்ன வயசில்தாங்க, பாட்டியோட ச்சின்ன வயசில் இல்லே!!!), நானும் என் தம்பியும் எப்போது பாட்டி வீட்டிற்குப் போனாலும், 5 பைசா கொடுப்பார்கள் - திரும்பி வரும்போது கடையில் பிஸ்கட் அல்லது சாக்லெட் வாங்கி சாப்பிடுவதற்கு. இப்போ மாதிரியே அப்போ இருந்த நிதி அமைச்சரிடமும் மந்திரக்கோல் இல்லாததாலும், பிஸ்கட்/சாக்லெட் விலை ஏறிக்கொண்டே போனதாலும், பாட்டி கொடுக்கும் அந்த 5 பைசா - 10, 25, 50ஆகி அதிகபட்சமாக 1 ரூபாயில் வந்து நின்றது.

கொஞ்ச நாளைக்குப்பிறகு - காசெல்லாம் வேண்டாம், நான் திரைப்படத்திற்கு கூட்டிப்போகிறேன் என்று சொல்லிவிட்டார். அதே மாதிரி என்னையும், தம்பியையும் நிறைய பக்திப் படங்களுக்கும் கூட்டிச் சென்றார். சென்னையில் பாரகன், ப்ளாசா, பைலட், ஸ்டார் ஆகிய அரங்கங்களில் நிறைய படம் பார்த்திருக்கிறோம். அப்படிப் பார்த்ததில் ஒரே ஒரு சம்பவம் இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது.அதை மட்டும் சொல்லிவிட்டு, கொசுவத்தியை முடிச்சிடறேன்.

ஒரு முறை ராயப்பேட்டை பைலட் தியேட்டரில் 'பக்த துருவ மார்க்கண்டேயா' படம் பார்க்கப் போயிருக்கிறோம். பயங்கரக்கூட்டம். பாட்டி என்னையும், என் தம்பியையும் கைகளில் பிடித்துக்கொண்டு பெண்கள் வரிசையில் டிக்கட் வாங்க நின்றிருக்கிறார்கள். அப்போவும் என்னால் 'மீ த பஷ்டு' சொல்லமுடியவில்லை.... 'மீ த லேட்' என்று நீண்ட வரிசையில் 25 அல்லது 30 ஆளாக நின்றிருந்தோம்.

எப்போதும் எங்கேயும், நாம் நிற்கும் வரிசையைத் தவிர மற்ற எல்லா வரிசையும் வேகமாக முன்னேறும் - என்ற விதிப்படி எங்கள் வரிசையில் யாரோ தாய்க்குலம் தகராறில் ஈடுபட - ஆண்கள் வரிசை மெதுவாக முன்னேறிக்கொண்டிருந்தது.

நானோ தவித்துக்கொண்டிருந்தேன். காரணம், முதல் நாளே பள்ளியில் நான் பாட்டியுடன் படம் பார்க்கப்போவதாகவும், திங்கட்கிழமை வந்து கதை சொல்வதாகவும் பக்கத்து சீட் பையனிடம் சொல்லியிருந்தேன். இப்படி டிக்கட் கிடைக்காமல் போய்விட்டால், அந்த நண்பன் முகத்தில் எப்படி முழிப்பது என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். பிறகு ஒரு வழியாக எங்கள் வரிசையும் முன்னேறி, பாட்டி எங்களுக்கு டிக்கெட் வாங்கினார்கள்.

நானும் பயங்கர சந்தோஷத்துடன் தம்பியிடம் - "அப்பாடா, ஒரு வழியா படம் பாத்துடுவோம். இனிமே பிரச்சினையில்லே...!!!" என்று கூற, போட்டுக்குடுத்தே பேர் வாங்கும் அவனோ பாட்டியிடம் "இவன் ஏற்கனவே இந்த படம் பாத்தாச்சாம்" என்று கூறிவிட்டான். பாட்டியும் - "என்ன, இந்த படத்தை முன்னாடியே பார்த்துவிட்டாயா?" என்று கேட்க நான் தம்பியை முறைத்தபடி - "இல்லை பாட்டி, நாம்தான் இப்போ டிக்கட் வாங்கிவிட்டோமே. அதனால், படம்
பார்த்தா மாதிரிதான்" என்று கூறி சமாளித்தேன்.



அன்றும் அதே ஆயா அதே இடத்தில் நின்றிருந்தார். பக்கத்தில் வரும்போது பார்த்தால், அவர் என்னையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். நானும், சரி, இவ்ளோ பக்கத்துலே வந்தும் பார்த்துண்டே இருக்காரேன்னு 'ஹாய்' சொன்னேன்.

அவரும் ஏதோ சொன்னா மாதிரி இருந்தது ஆனால் ஒன்றும் புரியவில்லை. சரி ஹாய்தான் சொல்லியிருப்பார் என்று நினைத்துகொண்டு அவரை தாண்டி போகும்போதுதான் கவனித்தேன் - காதில் ஐபாட் வைத்துக்கொண்டு பாட்டு கேட்டுக்/பாடிக்கொண்டிருந்தார்.தனக்குத்தானே பாட்டு கேட்டுக்கொண்டிருந்த ஒரு ஆயாவிடம் போய் ஒரு ஹாய் வேஸ்ட் பண்ணிட்டோமேன்னு எனக்கு அன்னிக்கு தூக்கமே வரலை.

சூப்பர் ஸ்டார், கட்சி ஆரம்பிக்கலாமா வேணாமான்னு முடிவெடுக்கமுடியாமே கஷ்டப்படறா மாதிரியெல்லாம் கஷ்டப்படாமே, வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க ஒரு முடிவை நான் உடனே எடுத்துவிட்டேன் --- இனிமே எந்த ஆயாவுக்கும் ஹாய் சொல்லமாட்டேன் - அப்படின்னு.