மாலில் (Mall) ஒரு நாள்!!!

வாரயிறுதியில் ரொம்பவே போரடிச்சதுன்னா, நாங்க போற இடம் எங்க ஊர் மால். ஒரு நாள் முழுக்கக்கூட உள்ளாற சுத்திக்கிட்டே இருக்கலாம். யாரும் - என்ன பண்றீங்க, எங்கே வந்தீங்கன்னு கேக்கவே மாட்டாங்க. ஒரே ஒரு முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கை என்ன செய்வேன்னாக்கா, கடனட்டைகளை வெளியே காரிலேயே விட்டுட்டு போயிடுவேன். இல்லேன்னா, இது நல்லாயிருக்கு, அது நல்லாயிருக்குன்னு தேவையில்லாமே வாங்க ஆரம்பிச்சிடுவாங்க(!!!). அதனால், ஆத்திர அவசரத்துக்கு ஒரு பத்து ரூபாய் மட்டும் பாக்கெட்லே போட்டுட்டு உள்ற போயிடுவோம்.


அந்த மாலில் என்னன்ன கடைகள் இருக்கு, அங்கே நாங்க பண்ற கலாட்டாக்கள் என்னென்ன - கீழே படிங்க.


முதல்லே வர்றது ஒரு ஃபர்னிச்சர் கடை. அந்த கடைக்கு வரும் சிறுவர்களுக்கு ஒரு பெரிய பலூன் ஊதித்தருவாங்க. அந்த பலூனுக்காகவே அந்த கடைக்குள்ளே போய் - இந்த அலமாரி வாங்கலாமா, அந்த சோஃபா வாங்கலாமான்னு சிறிது நேரம் தங்ஸுடன் ஆலோசித்தபிறகு(!!!) - சஹானாவுக்காக பலூன் வாங்கப் போய் நிற்போம். ஒரே ஒரு தொல்லை என்னன்னா, அங்கிருக்கும் சீட்டில் நம்ம பேரு, தொலைபேசி எண் எல்லாத்தையும் எழுதினாத்தான் அந்த பலூன் கொடுப்பாங்க. முதல் தடவை தெரியாத்தனமா எங்க தொலைபேசி எண்ணைக் கொடுத்து பலூனை வாங்கி வந்துட்டோம். அவங்களும் தொடர்ந்து பல தடவை தொலைபேசி, அதை வாங்குங்க, இதை வாங்குங்கன்னு ஒரே தொல்லை பண்ணிட்டாங்க... நாம விடுவோமா... அடுத்த தடவையிலிருந்து பலூன் வாங்கிவிட்டு - தொலைபேசி எண் கொடுக்கும்போது - நண்பர்கள் யாராவது ஒருத்தரோட எண்ணை கொடுத்துட்டு... எஸ்கேஏஏஏப்......



கடைகளுக்குள்ளே நடந்துபோகும்போது நான் சிறிது முன்னாடி நடந்துகொண்டிருக்க, மத்த ரெண்டு பேரும் பின்னாடி வருவாங்க. எங்க கூட நடந்து வாங்களேன்னு தங்ஸ் சொன்னாங்கன்னா நான் சொல்றது - ”அதான் கல்யாணம் ஆயிருச்சுல்லே... அதுக்கப்புறம் என்ன பக்கத்துப் பக்கத்துலே நடக்க வேண்டியிருக்கு? ஊர் உலகத்திலே எல்லாம் இப்படியா நடக்கறாங்க?”. -- இந்த என் கூற்றை மறுக்கறவங்க கையைத் தூக்குங்க.



அடுத்து வர்றது - பொம்பளைங்களுக்கான முடிதிருத்தும் கடை. இந்த உலகத்துலேயே எனக்குப் புரியாத ஒண்ணே ஒண்ணு (!!) இதுதான். இந்த பெண்கள், நீளமான முடியிருந்தா ரொம்ப அசிங்கமாயிருக்குன்னு - அதை சுருட்டையாக்கிக்க கடைக்கு வர்றாங்க. அதே சுருள் முடியிருக்கிறவங்க என்னடான்னா - அதுவும் நல்லாயில்லேன்னு சொல்லி முடியை நீளமாக்கிக்கணும்னு கடைக்கு வர்றாங்க. இருக்கறத வச்சிக்கிட்டு ஏன் இருக்க'முடி'யலேன்னு தெரியல!!! யாராச்சும் சொல்லுங்க. இந்த கடையைத் தாண்டி போறப்ப நான் தங்ஸ்கிட்டே சொல்றது என்னன்னா - நானும் ஒரு தடவை அந்த கடையில் புகுந்து, நீளமா இருக்கற என் மீசையை சுருள்மீசையாக்கி விடும்மான்னு அங்கிருக்கிறவங்கள கேக்கணும்.!!!



அடுத்து வர்றது - பெண்களுக்கான மேக்கப் சாமான்கள் கடைகள். சஹானாவையும், அவங்கம்மாவையும் கடைக்குள்ளே 'வேடிக்கை' பாக்க அனுப்பிச்சிடுவேன். நமக்கு பெண்களின் மேக்கப் சமாச்சாரங்கள் எதுக்கு சொல்லுங்க? அதனால் நான் மேக்கப் கடைக்குள்ளே போகாமே, மேக்கப் போட்டுட்டு வர்றவங்கள வேடிக்கை பாத்துக்கிட்டே வெளியே உக்காந்திருப்பேன்.



அந்த மாலில் நடந்து கொண்டிருக்கும்போது நம் வழியில் திடீரென்று சில விற்பனைப் பெண்கள் குறுக்கிடுவாங்க. புதுசா வந்திருக்கிற ஏதாவது ஒரு பொருளை காட்டி - இதை வாங்கிக்குங்கன்னு பெரிய லெக்சர் கொடுத்திட்டிருப்பாங்க. நானும் ‘மனதைத் திருடிவிட்டாய்' பிரபுதேவா மாதிரி தலையாட்டிக்கிட்டு - பின்னாடி வர்ற தங்ஸ் என்னை நெட்டித்தள்ளிப் போறவரைக்கும் - சிரிச்சிக்கிட்டே நின்னுட்டிருப்பேன். நம்மையும் ஒரு மனுசனா மதிச்சி பேசறவங்களை நாமும் மதிச்சி நின்னு பேசறதுதானே முறை? தங்ஸுக்கு அது புரிவதேயில்லை... அடுத்த தடவை போகும்போது, அவங்க கிட்ட்ட்ட்டே போய் அவங்க பேசறத கேட்டுக்கிட்டேஏஏஏ இருக்கணும்.



இப்படியாக ஒரு தடவை மாலில் இருந்து வெளியே வரும்போது -- எதிரில் வந்த இன்னொரு இந்திய ஜோடி ஒன்றைப் பார்த்தோம். “இங்கே வரவேண்டாம், வரவேண்டாம்னு எவ்ளவோ சொல்றேன். கேட்டாத்தானே? இதுக்கு வீட்லேயே ஏதாவது படம் பாத்துக்கிட்டிருக்கலாம். “ -- அப்படி இப்படின்னு அந்த தங்ஸ் வளவளவென்று பேசிக்கொண்டே போனார். “ நான் தனி மரமில்லேடா... ஒரு தோப்பு...”ன்னு சொல்லிக்கிட்டு நெஞ்சை நிமித்திக்கிட்டு வெளியே வந்தேன்.