ஃப்ரான்ஸுக்கும் வெளிநாட்டுக்கும் போகமாட்டேன்!!!

நான் கடந்து வந்த வாழ்க்கையின் பக்கங்களை திருப்பி பார்த்துக்கிட்டிருந்தபோதுதான், எவ்வளவு பெரிய தவறு ஒன்றை செய்துகொண்டிருக்கிறேன்னு எனக்கு தெரிஞ்சுது. பல வருடங்களுக்கு முன் ஒரு அர்த்த ராத்திரியில் செய்து கொடுத்த சத்தியம் ஒன்றை காப்பாற்ற முடியாமல் போனதை எண்ணி எண்ணி... சரி போதும் விடுங்க. மொத்தம் ரெண்டே ரெண்டு சம்பவங்கள்தான். ஒண்ணொண்ணா படிங்க.

*****

நூலகம், நீச்சல்குளம் (ஒன்லி வேடிக்கை!!), காலை நேரப் படிப்பு, மாலை நேர விளையாட்டு இப்படி எல்லாத்துக்காகவும் மெரினா கடற்கரைப் பக்கமே இருந்த காலம் ஒன்று இருந்தது. அப்போ வெளிநாட்டு நாணயங்கள் மற்றும் தபால்தலைகள் சேகரிக்கும் பழக்கம் வேற இருந்தது. பாக்குறவங்க எல்லார்கிட்டேயும் புது தபால்தலைகள் இருக்கான்னு கேட்டுக்கிட்டே இருப்பேன்.

கடற்கரையில் அவ்வப்போது வெளிநாட்டினரையும் பார்க்கலாம். நாங்கள் (இரு/மூவர்) அவர்களை துரத்திச் சென்று “stamp?.. coin?"ன்னு ஆங்கிலத்தில் அவங்களை கேட்டு டெரர் பண்ணியிருக்கோம்.

ஒரு தடவை ஒருவரிடம் வெளிநாட்டு நாணயம் கேட்டு வாங்கி வந்தது ஒண்ணே ஒண்ணு. ஆனால் வீட்டில் முதுகில் கிடைத்தது - குறைந்த பட்சம் பத்து. என் ஆங்கிலப்புலமை மீது அப்பாவுக்கு பலத்த நம்பிக்கை. ச்சின்னப்பையன் பிச்சை கேக்குறான்னு பரிதாபப்பட்டுதான் காசு கொடுத்திருப்பான்னு பயங்கர திட்டு. அன்னிலேந்து காசு கேக்குறத விட்டு, தபால்தலையை கேக்க ஆரம்பிச்சோம்.

கொஞ்ச நாள் கழிச்சி இன்னொருவர் சிக்கினாரு. அவரிடம் போய் நான் எப்பவும் போல் - "sir, which country?"ன்னு கேட்க, அவரோ “france"ன்னு சொன்னாரு. நான் “you have stamp?"ன்னு கேட்க, அவரோ, ‘no no go go'ன்னு கத்த ஆரம்பிச்சிட்டாரு. எனக்கு பயங்கர ஏமாற்றம். வெளிநாட்டுக்கு வர்றவன்கிட்டே தபால்தலை இல்லாமே எப்படி இருக்கும்னு ஒரே கோபம் வேறே. ஒரு பத்தடி தள்ளிப் போய் நின்னுக்கிட்டு, அவரை பார்த்து - “I dont come to france"ன்னு சொல்லிட்டு ஓடி வந்துட்டேன்.

வீட்டுக்கு வந்ததும், அப்பாகிட்டே - வாழ்க்கையிலே நான் கண்டிப்பா ஃப்ரான்ஸுக்கு போகமாட்டேன்னு சொன்னேன்.

அந்த சபதத்தை இது வரைக்கும் காப்பாத்திட்டு வர்றேன்னா பாத்துக்குங்க!!!.

******

இனி அடுத்த சம்பவம். பக்கத்துலே ஏதாவது மிதிவண்டி இருந்தா அதில் ஏறி உக்காந்து சுர்ருன்னு சுத்துங்க. ஒரு பதினைஞ்சு வருடம் முன்னாலே போவோம்.

*****

நண்பர்கள் மொத்தம் மூணு பேரு, நோய்டாவில் வாரந்தோறும் சனிக்கிழமை இரவு இந்தி படத்துக்கு போவோம். ஷாருக், ஐஸ், ஏ.ஆர்.ரஹ்மான் - இந்த மூணு பேர்லே யாராவது ஒருத்தர் இருக்குற படமா பாத்து போவோம். அப்படி எதுவும் கிடைக்கலேன்னா, பாத்த படத்தையே மறுபடி பாக்கவும் தயங்க மாட்டோம். அப்படி பார்த்த ஒரு படம் - ஸ்வதேஸ்.

அமெரிக்கா நாசாவில் (போன வாரம் நம்ம பழமைபேசிகூட போய் ஹெல்மெட் மாட்டி படம் புடிச்சிக்கிட்டாரே, அங்கேதான்!!) வேலை செய்யும் ஷாருக், இந்தியாவில் தன் கிராமம் மிகவும் பின்தங்கிய நிலையில் இருப்பதைக் கண்டு, அந்த வேலையையே உதறிவிட்டு, இந்தியாவில் செட்டிலாவதாக படம்.

எங்களோட படம் பார்த்தவர்கள் அனைவரும் சீரியஸாக படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, நாங்க மட்டும் படத்தோடு ஒன்றிப் போய், அழுதுகிட்டே உக்காந்திருந்தோம். இரவு சாப்பிட்ட சாப்பாட்டில் காரம் அதிகமாயிடுச்சு போல, அதனால்தான் அப்படின்னு தப்பா நினைக்காதீங்க. படத்துக்கு நேரமாயிடுச்சுன்னு சாப்பிடாமேயே இரவுக் காட்சிக்குப் போயிருந்தோம்.  பசி வேறே - ஷாருக் வேறே செண்டிமெண்டலா டச் பண்ணிட்டாரு. இது எல்லாமுமாக சேர்ந்து எங்களை அழ வெச்சிடுச்சு.

ஒரு வழியா படமும் முடிஞ்சுது. நடுராத்திரியில் நடந்து வீட்டுக்கு வரும்போது ஒரு நண்பர் மட்டும் தேம்பித் தேம்பி அழுதுட்டே வந்தாரு. ‘மச்சான், நாம எல்லாரும் சேர்ந்து ஒரு சத்தியம் செய்யலாமா'ன்னாரு. இந்த ராத்திரியிலா? அப்படி என்ன சத்தியம்னு கேட்டா - ஷாருக் மாதிரியே நாமும் வெளிநாட்டுக்கு போகாமே, இந்தியாவுலேயே இருந்து நம்ம தாய்நாட்டுக்கு சேவை செய்யணும்னு சத்தியம் எடுத்துக்குவோம்னாரு.

மத்த ரெண்டு பேரும் சம்மதிச்சதாலே, எங்க தெரு முனையில், மூணு (நிஜ) நாய்கள் முன்னாலே, நாங்க மூணு பேரும் மேற்படி சத்தியம் செய்துகிட்டோம்.

இது நடந்து இப்போ ஆறு வருஷமாயிடுச்சு. நாங்க மூணு பேரும் அஞ்சு வருஷமா வெளிநாட்டுலே இருக்கோம்.

*****